Verwerking (gesprek):
Seksualiteit buiten het huwelijk, anticonceptie
Voor dit laatste is het ook mogelijk de ‘profetische’(Paus Franciscus) encycliek Humanae vitae te lezen. Zie http://www.rkdocumenten.nl/rkdocs/index.php?mi=600&doc=34
Hieronder vind je een brief van priester Lambert Hendriks over het celibaat.
Voorbeeld van een belofte die tot een bijzondere relatie leidt.
Voor iemand die op de middelbare school zit, is het een hele opgave om dan al na te denken over wat hij of zij met zijn leven wil. Toch wordt vrijwel iedere tiener op een gegeven moment met die vraag geconfronteerd, als hij een keuze moet maken voor een studierichting of nieuwe school. Mijn weg naar het priesterschap werd in ieder geval op dat moment concreet. Zoals dat vaker gebeurt, was ook voor mij het misdienaar zijn altijd al een aanleiding om over het priester worden na te denken. Toch ging het daarbij altijd alleen maar om een soort van vaag “dat zou ik ook wel willen”. Pas toen ik na de middelbare school een keuze moest maken voor een nieuwe school, begon ik opnieuw heel goed na te denken over wat ik met mijn leven aan moest.
Vanzelfsprekend hangt de vraag naar het priesterschap samen met geloven. Voor mij heeft het geloof, zeker sinds ik misdienaar was, altijd een grote rol gespeeld. Het bidden, het bijwonen van de heilige mis, het thuis zijn in de kerk: het waren (en zijn) allemaal elementen die mij heel erg aanspreken en die ik een plaats wilde geven in mijn leven. Voor mij kwam alles samen in één belangrijke vraag: wil God dat ik priester wordt, of wil ik het alleen zelf, omdat het me zo mooi lijkt? Er volgde een tijd van intensief en vaak bidden, en ook van veel gesprekken met de pastoor en de kapelaan van de parochie. Uiteindelijk ben ik naar de priesteropleiding Rolduc gegaan, in de wetenschap dat ik enkele jaren als seminarist de gelegenheid zou hebben om over mijn stap naar het priesterschap na te denken. De gezochte innerlijke zekerheid kreeg ik inderdaad en ik heb nooit spijt gekregen van de dag dat ik naar het seminarie ben gegaan. Inmiddels ben ik meer dan tien jaar priester en ben ik nog steeds heel gelukkig in het volgen van mijn roeping.
“Roeping” is de uitdrukking van Gods Wil, die Hij in het hart van iedere mens legt. Zoals in het plan van God ligt, dat man en vrouw met elkaar trouwen, zo vraagt Hij van sommigen dat ze hun leven in een zekere radicaliteit aan Hem teruggeven. Preciezer gezegd zijn sommige mensen door God geroepen om Jezus Christus van meer nabij na te volgen, door in de Kerk priester, diaken of religieus te worden. Omdat een mens alleen dán echt gelukkig wordt wanneer hij Gods Wil probeert te leven, zou iedereen zich moeten afvragen wat Gods plan met hem of haar is. Voor mij was dat in ieder geval een vraag die me al die jaren tot aan de wijding bewust heeft beziggehouden.
Het werd me snel duidelijk dat er niet een heel gemakkelijke manier was om te ontdekken of het verlangen naar het priesterschap echt was. Je ontdekt het eigenlijk gaandeweg, door biddend na te denken over een leven als priester en door in de Bijbel te lezen wat het Woord van God jou persoonlijk te zeggen heeft. Ik merkte dat ik er erg naar verlangde om mensen te laten delen in dat geluk, dat ik zelf in het geloof had gevonden. Ook leek het me een geweldig mooie invulling van mijn leven om mensen, net als Jezus, te helpen op die momenten dat ze het heel moeilijk hebben. Ik merkte dat ik dit niet alleen maar zag als een mooi perspectief, maar dat ik diep in mijn hart een soort van aansporing of overtuiging voelde dat dit mijn weg moest zijn. Het voelde alsof ik er verkeerd aan zou doen als ik niet op die roepstem in mijn hart in zou gaan. In de jaren op het seminarie werd het me gaandeweg duidelijk dat dit verlangen echt was en dat het geen eigen verbeelding was.
Een van de belangrijkste manieren om helderheid te krijgen over mijn eigen roeping was ook het leren opzij te zetten van de eigen oppervlakkige verlangens, om zo te ontdekken welke echte diepe verlangens er in het hart liggen. Je maakt jezelf klein tegenover God; je probeert te zien waar je zelf iets graag wil en waar het juist God is die iets van je vraagt. Op dit niveau speelt ook het celibaat een belangrijke rol. De wens om het leven met iemand in liefde te delen ligt verankerd in iedere mens. Een priester is niet iemand die gevoelloos is of die zich geen raad zou weten met seksualiteit; dat zou juist heel erg merkwaardig zijn. Wél wordt zijn leven bepaald door een nog grotere liefde: namelijk een liefde voor God en voor de Kerk. Mensen stellen het celibaat vaker voor als een onmogelijke opgave, maar iemand die weet dat God hem roept voor een leven in Zijn dienst, ervaart het afzien van een relatie zelfs als iets vreugdevols. Dat betekent helemaal niet dat het afzien van huwelijk, relatie en seksualiteit gemakkelijk wordt of nooit een probleem is voor een priester. Toch is dit offer goed en heel realistisch te dragen zolang je maar dicht bij je roeping blijft en die serieus blijft nemen. Doordat je zo gedreven wordt door het werken voor God en voor de verkondiging van het geloof, krijgt het gemis van een vrouw een heel ander karakter.
Het allerbelangrijkste bij het celibaat is dat je ervaart hoe je leven een bijzonder perspectief krijgt. Het ongehuwd zijn en het afzien van seksualiteit betekent niet dat ik iets niet heb, maar plaatst mijn leven in het perspectief van God en van het leven dat verder reikt dat het leven hier op aarde. De priester leeft nu al, zoals eens alle mensen zullen leven: met God als middelpunt en als het grootste goed. Net zoals dat bij mensen die trouwen het geval is, zo kun je ook bij het ontvangen van de wijding en het beloven van het celibaat natuurlijk niet alle aspecten meteen helemaal overzien. Ik herinner me goed hoe ik sterk de consequenties beleefde van de weg die ik was gegaan, op het moment dat vrienden van me vader en moeder begonnen te worden. Dan besef je pas echt goed wat je beloofd hebt, maar tegelijkertijd gaf dat een hele grote vreugde, omdat voor mij zo duidelijk werd hoe ik alles had achtergelaten omwille van God en de Blijde Boodschap.
Zo, en ook in alle verschillende opgaven die ik als priester heb mogen vervullen, word ik steeds opnieuw bevestigd in die keuze die ik als jongere maakte om mijn roeping tot het priesterschap te volgen. Dat is geen keuze die iemand voor zichzelf kan opeisen, maar een die God in het hart legt. Hoe moeilijk de weg die daarbij hoort ook kan zijn, toch is het doen wat God wil de enige manier om écht gelukkig te worden.
Lambert Hendriks, priester.